บทที่ 14 : มิดการ์ด

                ซาร์ก องครักษ์คนสนิทขององค์รายาได้รับมอบหมายหน้าที่สำคัญให้ไปรับดวงใจของพระองค์ที่อีสการ์ด ระหว่างเดินทางหญิงผู้นี้ทำให้นึกแปลกใจอยู่เป็นระยะ เขาได้เห็นใบหน้าของนางแค่บางส่วน แต่เท่านั้นก็สามารถบอกได้ว่านางมีความงามที่ล้ำเลิศ ทว่ากิริยาท่าทางของนางกลับหยาบกระด้าง ไม่อ่อนโยน อ่อนหวานเหมือนกุลสตรีทั่วไปสักนิด

                ตอนนี้เขาเริ่มไม่ค่อยเข้าใจแล้วว่าองค์รายาชมชอบอะไรในตัวหญิงผู้นี้ คงไม่ใช่แค่หน้าตาหรอกกระมัง

                ทั้งคู่เดินทางออกจากอีสการ์ดโดยเรือข้ามฟากลำใหญ่ เมื่อถึงชายฝั่งของมิดการ์ดก็มีรถม้าติดตราประจำองค์รายามารอรับ เพื่อความสะดวกสบายในการเดินทาง

                เฟยาขึ้นไปนั่งบนรถม้า ส่วนองครักษ์หนุ่มกลับขึ้นขี่ม้าคู่ใจของตนแทน คอยอารักขาหญิงสาวอยู่ด้านนอก ตามรายทางที่รถม้าเคลื่อนผ่านผู้คนต่างชักชวนให้ชี้มองเพราะนานครั้งจึงจะเห็นรถม้าจากปราสาทวิ่งอยู่ข้างนอก และที่สำคัญองครักษ์ประจำองค์รายายังคอยคุ้มกันอยู่ข้าง ๆ แสดงว่าข้างในรถม้าต้องมีคนสำคัญหรือของสำคัญอยู่แน่นอน

                รถม้าวิ่งผ่านประตูหลักเข้าไปในเขตปราสาท แล้วหยุดลงเมื่อถึงด้านหน้า ซาร์กลงจากม้าคู่ใจแล้วเดินมาเปิดประตูรถม้าให้

หญิงสาวก้าวลงมาแล้วกวาดสายตาไปตามทางเดินเข้าสู่ตัวปราสาท ด้านซ้ายมีเหล่าหญิงสาวยืนเรียงแถวกันอย่างเป็นระเบียบ  ด้านขวามีเหล่าทหารหน้าตาขึงขังยืนเรียงขนานไปกับเส้นทาง และสุดทางเดิน...บุรุษผู้อยู่เหนือทุกคนในดินแดน

องค์รายาเดินมาต้อนรับหญิงสาวด้วยตนเอง ท่วงท่าอันสง่างามและน่าเกรงขามทำให้เฟยาไม่อาจละสายตาจากเขาไปได้ ทุกย่างก้าวเมื่อเดินผ่านเหล่าหญิงสาวและทหารต้องย่อการและคำนับให้ความเคารพแสดงถึงความจงรักภักดีต่อนายเหนือหัว

ชุดคลุมยาวสีขาวสะอาดตลอดทั้งตัว ตัดกับผมสีน้ำตาลแดงและดวงตาสีอำพันทำให้องค์รายาดูโดดเด่นท่ามกลางแสงอาทิตย์ บวกกับรอยยิ้มบนใบหน้า ยิ่งทำให้บุรุษเบื้องหน้าชวนมองยิ่งนัก

                เมื่อองค์รายาหยุดต่อหน้าหญิงสาว สายตาทุกคู่ไม่อาจละจากภาพอันงดงามเบื้องหน้าได้ องค์รายาผู้สง่างามกับว่าที่องค์รานีผู้งามดั่งล่มเมือง เมื่อทั้งสองเคียงข้างกันช่างเสมือภาพวาดที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย

                “ยินดีต้อนรับสู่มิดการ์ด” คีลเอ่ยพร้อมยื่นมือให้หญิงสาว

                เฟยามองตามมือที่ยื่นมาหาอย่างครุ่นคิด สลับกับมองใบหน้าคมคายนั่น นัยตาเริ่มมีหยาดน้ำคลอเบ้า แววตาเศร้าโศกอย่างน่าประหลาด

                เหตุใดนางถึงได้ดูโศกเศร้าเช่นนี้ นางไม่ดีใจเหมือนเขาหรือ พอคิดว่าเฟยากำลังจะร้องไห้ นางกลับกระพริบตาสองสามครั้งไล่หยาดน้ำตาพวกนั้นทิ้ง

                สายตาทุกคู่ยังคงจับจ้องที่เฟยา รอคอยว่าเมื่อไรนางถึงจะส่งมือตนให้องค์รายา แต่เฟยากลับเอาแต่ยืนมองหน้าองค์รายาเสียเฉย ๆ จนทุกคนในที่นั้นเริ่มหวั่นใจ กลัวนางจะทำให้องค์รายาเสียหน้า แต่ก็ไม่นานนักเสียงลมหายใจออกก็พ่อออกมาเป็นแถว ๆ เมื่อเฟยาส่งมือคีลแล้วพากันจับจูงเดินเข้าปราสาทไป

                คีลแปลกใจกับหญิงสาวนัก วันนี้นางช่างดูแปรปรวนและคาดเดาไม่ได้ เขานึกว่านางจะดีใจที่เห็นเขาเสียอีก เพราะเมื่อตอนที่เขาชักชวนนางให้มาอยู่ด้วยกันที่มิดการ์ด นางยังทำท่าดีใจอยู่เลย แต่พอถึงเวลาจริงนางกลับดูเศร้าโศก

                คีลพาเฟยาไปที่ห้องพักของนางด้วยตัวเขาเอง โดยมีเหล่าหญิงรับใช้เดินตามหลังหลายสิบชีวิต เมื่อมาถึงห้อง คีลก็สั่งไม่ให้ใครตามพวกเขาเข้าไปเพราะต้องการเวลาส่วนตัว

                “เจ้าพอใจกับห้องนี้หรือไม่” คีลถาม

เฟยามองสำรอบไปรอบ ๆ ห้อง ไร้ซึ่งคำตอบให้แก่องค์รายา ห้องนี้ค่อยข้างถูกใจนางทีเดียว ห้องดูเรียบ ๆ ข้าวของไม่มากชิ้น แต่ก็แฝงความสวยงามไว้อย่างลงตัว โดยเฉพาะหลังฉากบังตาขนาดใหญ่ที่มีสระน้ำเล็ก ๆ ที่สร้างขึ้นเพื่อให้ชำระร่างกายซึ่งถูกใจนางเป็นที่สุด

อารมณ์ของนางค่อยดีขึ้นตามลำดับ

คีลเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเฟยาไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักอย่างตั้งแต่นางมาถึง ถึงเขาจะเป็นถึงรายาผู้มีอำนาจสูงสุดเหนือทุกคนในแผ่นดิน แต่เวลาอยู่กับนาง เขากลับต้องสยบให้แก่นางทุกครั้งไป

“เจ้าไม่พอใจที่ต้องมาอยู่มิดการ์ดกับข้าหรือเฟเรีย” เขาตัดสินในถามออกไป

“เปล่า” นางคงรู้สึกดีกว่านี้ถ้านางมาอยู่ที่นี่ในฐานะของเฟยา ไม่ใช่เฟเรีย

“แล้วเหตุใดข้าถึงรู้สึกว่าเจ้าไม่ค่อยพอใจล่ะ”

“...”

“เฟเรีย”

“เลิกเรียกข้าอย่างนั้นเสียที” เฟยาเผลอตวาดใส่คีล นางเหลืออดแล้ว นางไม่ใช่เฟเรีย และไม่ต้องการให้ใครมาเรียกนางว่าเฟเรียด้วย

ชามหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น นางหมายความว่าอย่างไร นางไม่พอใจที่เขาเรียกชื่อนางหรือ ...ทำไมกันล่ะ ก็ในเมื่อนางชื่อเฟเรียนี่

“หรือเจ้าชอบให้ข้าเรียกเจ้าว่า ‘เดวา’ เหมือนเดิม”

เฟยารีบพยักหน้าหงึก ๆ เรียกนางว่า ‘เดวา’ ค่อยรู้สึกว่าได้เป็นตัวของตัวเองหน่อย พอคีลเห็นท่าทางของนางตอบรับมากขึ้นไม่เฉยชาเหมือนทีแรก เขาจึงถามนางให้แน่ใจว่า

“เจ้าอารมณ์ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

“แน่นอน”

“ถ้าเจ้าอารมณ์ดีขึ้นแล้ว เจ้าคงยินดีที่จะให้ข้ามองหน้าเจ้าอย่างเต็มตาได้ไหม” นางเพียงคนเดียวที่เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามด้วย จะทำอะไรก็ดูจะเกรงนางไปเสียหมด

เฟยาปลดผ้าปิดหน้าลง เผยใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาเรียวคมสีน้ำตาลเข้มแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา ริมฝีปากอิ่มเย้ายวน จมูกได้รูปรับกับใบหน้า ...เมื่อมองดูนางแล้ว เขากลับรู้สึกว่า ‘นี่สิเดวาคนเก่า’ เผลดคิดเปรียบเทียบนางที่อยู่เบื้องหน้ากับนางเมื่อครั้งอยู่ที่อีสการ์ด ทั้งที่เป็นคน ๆ เดียวกัน แต่ความรู้สึกต่อนางกลับต่างกัน ซึ่งคิดยังไงก็คิดไม่ตก และคราวนี้ก็รู้สึกว่านางกลับมาเป็นเดวาคนเดิม กลับมาเป็นนางที่แสนจะดื้อรั้นเหมือนเดิม

“มองข้าให้ดี” นางพูดขึ้น “จำใบหน้าข้าไว้ให้ดี แล้วห้ามจำข้าผิดกับคนอื่นเด็ดขาด” นางพูดเหมือนออกคำสั่งกลาย ๆ แต่เขาหาได้เคืองไม่ เพราะมีแค่นางเท่านั้นที่เขายอมลงให้

“ข้าไม่มีทางจำเจ้าผิดเด็ดขาด” หญิงงามเช่นนางจะมีถึง 2 ได้อย่างไร

เขาพูดว่าไม่มีทางจำผิด แต่เขาก็ได้ทำไปแล้ว

“ฮึ” นางแค่นเสียงใส่เขา ใบหน้าพลอยบูดบึ้งตาม จนเขาชักตามอารมณ์แปรปรวนของนางไม่ทัน

เฟยาอยากบอกเรื่องที่ตนมีฝาแฝดนัก แต่หากพูดออกไปตอนนี้ ด้วยมนต์สะกดอะไรก็ไม่รู้ของท่าน คงจะทำให้นางอธิบายว่านางคือเฟเรีย และเฟเรียก็คือนาง ...คงสับสนพิลึก เผลอ ๆ เดวาของเขาอาจกลายเป็นเฟเรียไปโดยปริยายก็ได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด ...ท่านพ่อนะท่านพ่อ ทำกันได้

คีลเห็นท่าทางของเฟยาแปรปรวนนัก คิดว่านางอาจจะกำลังเหนื่อยจากการเดินทาง จึงได้บอกให้นางพักผ่อนเสียเพราะเขาเองก็มีกิจที่ต้องสะสางเหมือนกัน

แต่ก่อนจะไปเขากลับเดินเข้าไปกอดเฟยา แล้วจุมพิตนางเบา ๆ สัมผัสความหวานจากริมฝีปากเย้ายวนนั่น

“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินเดวาของข้า”

‘ข้าก็คิดถึงเจ้า’ นางเก็บคำพูดไว้ในใจไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกมาจนกระทั่งเขาจากไป

พอคีลออกไปได้ไม่ทันไร เหล่าหญิงรับใช้ที่ถูกสั่งให้รออยู่ด้านนอกต่างกรูกันเข้ามาปรนณิบัติเฟยาจนดูวุ่นวาย กลุ่มหนึ่งยกน้ำอุ่นมาให้นางล้างหน้าล้างตา กลุ่มหนึ่งจัดเตรียมที่นอนให้ กลุ่มหนึ่งนางเห็นขนเสื้อผ้ามากมายมาจัดเก็บในห้องนาง อีกกลุ่มกำลังพยายามถอดเสื้อผ้านางออกเพื่อผัดเปลี่ยน

ทำไมมันถึงได้วุ่นวายกันขนาดนี้นะ ...เฟยาไล่ทุกคนออกไปจากห้องให้หมด พวกนางไม่ยอมอ้างว่าต้องทำตามหน้าที่ จนเฟยาต้องออกปากไล่ซ้ำพวกนางถึงยอมพากันออกจากห้องไป ...นางจะเหนื่อยก็เพราะมีแต่คนมาวุ่นวายกับนางนั่นแหละ

เมื่อได้อยู่ตามลำพังเฟยาก็ปลดเครื่องประดับออกจากศีรษะ รวมทั้งมวยผมที่ท่านแม่เกล้าไว้ให้อย่างสวยงามออก เปลี่ยนเป็นใช้เชือกมัดไว้หลวม ๆ แทน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าของเฟเรียออกแล้วเดินไปเลือกชุดที่หญิงรับใช้จัดเตรียมให้แทน

“ขาว เหลือง ฟ้า ชมพู” เฟยาไล่สีเสื้อผ้าซึ่งมีแต่สีอ่อนทั้งนั้น นางมองผ่าน ๆ แล้วหยิบชุดที่เท่าอ่อนมาใส่ ซึ่งนางคิดว่าพอรับได้ที่สุด

นางมองดูตัวเองในกระจกแล้วค่อยรู้สึกพึงพอใจในสภาพของตน นางไม่ใช่เฟเรียจึงไม่จำเป็นต้องแต่งกายงดงามใส่เครื่องประดับปรุงแต่งกายให้เฉิดฉัน นางก็คือนาง ถึงนางจะดูหยาบกระด้างไปบ้างแต่มันก็คือตัวตนของนาง

เฟยานั่ง ๆ นอน ๆ จนเบื่อ นางรู้ดีว่าคีลไม่อาจมาหานางได้ในเวลาอันใกล้ นางจึงคิดจะออกเป็นเปิดหูเปิดตาเดินดูรอบ ๆ แถวนี้เสียหน่อย แต่พอออกจากห้องก็ต้องเห็นหญิงรับใช้กลุ่มใหญ่ที่นางไล่ออกมา ยืนรออยู่ด้านนอก

“ท่านเฟเรียมีอะไรให้พวกข้าน้อยรับใช้หรือเจ้าคะ” หนึ่งในหญิงรับใช้รีบเอ่ย

“ไม่มีหรอก ข้าแค่อยากเดินดูรอบ ๆ แถวนี้เท่านั้น พวกเจ้าอยากไปไหนก็ไปเถอะ”

“ถ้าท่านเฟเรียอยากเดินเล่น พวกข้าจะพาท่านชมรอบ ๆ นี้เองเจ้าค่ะ ปราสาทแห่งนี้กว้างใหญ่นัก หากท่านเดินคนเดียวจะหลงเอาได้เจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร ข้าเปลี่ยนใจแล้วขอพักผ่อนดีกว่า” เฟยาเดินกลับเข้าห้องเช่นเดิม พวกนางช่างพูดจาขัดหูนัก เรียกนางว่าเฟเรีย ๆ อยู่ได้ นางไม่ใช่เฟเรียเสียหน่อย

เฟยาหยุดยืนอยู่ริมหน้าต่างแล้วมองลงไปเบื้องล่าง เห็นทหารเวรเดินตรวจตราอยู่เป็นระยะ คิดอยากจะกระโดดหนีออกทางหน้าต่างคงจะไม่ได้ จะออกทางประตูก็มีเหล่าหญิงรับใช้คอยอยู่ ...วันแรกของการมาเยือนมิดการ์ดช่างเหมือนนกน้อยในกรงทองเสียจริง

เฟยานั่งรออยู่ในห้องด้วยใจอดทน รอจนคีลเสร็จกิจแล้วมาหานางเมื่ออาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเดวา อยู่ที่นี่สะดวกสบายดีไหม”

“ข้าเบื่อออ” นางลากเสียงยาว “คีล เจ้าบอกให้พวกนางเลิกมาวุ่นวายกับข้าได้ไหม” นางชี้มือไปด้านนอก ซึ่งคีลก็เข้าใจว่านางหมายถึงเหล่าหญิงรับใช้ที่อยู่นอกประตูนั่น

เขายิ้มแล้วอธิบายให้นาง “หญิงรับใช้เหล่านั้นมีหน้าที่ปรนณิบัติเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าก็อย่าคิดว่าพวกนางวุ่นวายเลย”

“แต่ข้าไม่เคยชินที่ต้องมีคนมาปรนณิบัตินี่ เจ้าให้พวกนางไปทำอย่างอื่นเถอะ ไม่ต้องให้พวกนางมาปรนณิบัติข้าหรอก”

ได้ยินนางพูดดังนั้นเขาก็ยิ้มออกมา นางช่างแปลกคนเสียจริง ใคร ๆ ก็ชอบให้มีคนปรนณิบัติมาเอาใจ ส่วนนางกลับคิดตรงกันข้าม

“ยังไงเจ้าก็ต้องมีคนคอยปรนณิบัติ เจ้าคิดว่าข้าจะยอมปล่อยให้เจ้าอยู่คนเดียวในปราสาทแห่งนี้งั้นเหรอ อย่างน้อยมีคนคอยอยู่กับเจ้ายามที่ข้าไม่อยู่ด้วย ข้าจะได้อุ่นใจ”

ความห่วงใยของเขาทำให้เกิดความอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ จนนางไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของเขาได้ แต่นางก็ยังมีข้อแม้ว่าขอแค่หญิงรับใช้เพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งคีลก็ตามใจนาง

“ข้ามีสถานที่แห่งหนึ่งที่อยากพาเจ้าไป” เห็นนางบอกว่าเบื่อ เขาจึงคิดจะพานางไปสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ส่วนตัวของเขา

คีลจูงมือเฟยาไปด้วยกัน เมื่อออกมานอกห้องก็พบเหล่าหญิงรับใช้ยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบที่คอยอยู่รับใช้องค์รายาและเฟยา และเมื่อเขาโบกมือเพียง แค่ครั้งเดียวเหล่าหญิงรับใช้รู้งานก็พากันเดินออกไป ให้องค์รายาได้มีเวลาส่วนตัวกับหญิงสาวเพียงลำพัง

คีลพาเฟยาไปยังป่าสนซึ่งอยู่ด้านหลังของปราสาท อาศัยแสงจันทร์เต็มดวงส่องนำทางแทนโคมไฟ ป่าสนแห่งนี้มีต้นสนขนาดใหญ่เล็กปลูกเรียงรายกันเป็นบริเวณกว้างดูสวยงาม ยามราตรีดึกสงัดจะให้ความรู้สึกวังเวง แต่ก็เป็นเสน่ห์ไปอีกแบบต่างจากตอนกลางวัน เฟยาเองก็ดูจะพอใจกับสถานที่แห่งนี้มาก ทำให้พลอยนึกถึงป่าต้องห้าม

“เมื่อข้าต้องการเวลาเป็นส่วนตัว ข้าก็จะมาที่นี่ ทุกคนจะรู้ว่าที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของข้าและห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด แต่จากนี้ไปสถานที่แห่งนี้ก็จะกลายเป็นที่ส่วนตัวของเจ้าเช่นกัน” เห็นเฟยาดื่มด่ำกับความร่มรื่น เขาก็เริ่มอธิบายต่อ “ข้าชอบมาที่นี่ตั้งแต่ครั้งเมื่อกลับจากอีสการ์ดตอนที่ข้ายังเป็นเพียงผู้สืบทอด ที่แห่งนี้ทำให้ข้าหวนรำลึกถึงเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่อ้างตัวว่าเป็นคนดูแลป่าต้องห้าม เด็กผู้หญิงที่ข้าไม่เคยลืมนางไปได้เลย” เขาส่งสายตาหวานซึ้งให้เฟยา แล้วก็เห็นว่านางกำลังแอบอมยิ้มอยู่

เห็นนางมีความสุข เขาก็สุขตาม คีลจูงมือเฟยาเดินลึกเข้าไปอีก พ้นจากป่าสนจะเป็นทุ่งดอกไม้เล็ก ๆ ซึ่งนางก็ไม่รู้หรอกว่าดอกไม้พวกนั้นมีสีอะไร เพียงแต่...ยามที่พวกมันต้องลม ละอองเกสรเรืองแสงจากดอกไม้จะปลิวว่อนไปในอากาศ เหมือนมีดาวนับล้านเคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้า แต่ชั่วพริบตาแสงนั้นก็จางหายไป รอจนดอกไม้ต้องลมและเกสรปลิวไสวขึ้นมาอีกครั้ง ดาวนับล้านก็จะถูกจุดขึ้นมา...แล้วก็ดับไป วนเวียนซ้ำกันอยู่อย่างนี้

คีลพาเฟยาเดินเข้าไปกลางทุ่งดอกไม้ เมื่อดอกไม้ถูกทำให้ไหวด้วยสัมผัสจากมนุษย์ ละอองเกสรเรืองแสงก็พากันปลิวว่อนรอบตัวคนทั้งสอง เหมือนถูกดาวนับล้านห่อหุ้มกาย

ช่างน่ามหัศจรรย์เหลือเกิน นางไม่เคยได้สัมผัสช่วงเวลาแห่งความสวยงามพร้อมกับความปลื้มปิติในใจอย่างนี้มาก่อนในชีวิต คีลเป็นคนหยิบยื่นสิ่งนี้ให้แก่นาง นางมีความสุขเกินกว่าจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้

เฟยาทำใจกล้าเขย่งปลายเท้าจูบปากเขาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทำตาเจ้าเล่ห์โอบรัดนางไว้แนบกาย แล้วประกบริมฝีปากลงไปอย่างหนักหน่วงและลึกซึ้ง ลิ้นร้อนควานทั่วโพรงปาก ตักตวงความหวานอย่างไม่รู้จักพอ

ร่างบางสั่นสะท้านจนแทบทรงตัวไม่อยู่ สองแขนเกาะเกี่ยวยึดเขาไว้มั่นรอจนเขาถอนริมฝีปากออก ร่างบางก็เหมือนคนจับไข้ รู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วกาย

ชายหนุ่มตระกองกอดหญิงสาวไว้แนบอก เขาหลงใหลในตัวนางมากขึ้นทุกวัน ๆ อยากครอบครองนางให้นางเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

แต่เขาก็ไม่อาจหักหาญน้ำใจหญิงที่เขารักสุดหัวใจคนนี้ได้

“ข้ารักเจ้า เดวา”

“ข้าก็รักเจ้า คีล” นางหวังว่าจะมีความสุขอย่างนี้ตลอดไป ขออย่าให้มีอะไรหรือใครมาทำลายความสุขนี้เลย

“เอ่อ คีล” เฟยาตัวแข็งทื่อเมื่อบางอย่างขึ้นมาได้ “ดอกไม้พวกนี้มีภูติอาศัยอยู่ใช่ไหม”

ดอกไม้ที่งดงาม ดอกไม้ที่ดูวิเศษ ดอกไม้ที่ดูต่างจากดอกไม้ธรรมดาทั่วไปมักจะมีเหล่าภูติอาศัยอยู่ แล้วดอกไม้ที่เกสรเรืองแสงได้ จะนับเป็นดอกไม้ธรรมดาได้อย่างไร

“มีอะไรหรือเดวา” จู่ ๆ นางก็มีท่าทางเปลี่ยนไป

“ตอบข้ามาสิ ว่าดอกไม้พวกนี้มีภูติอาศัยอยู่หรือไม่”

“มีสิ” เขาตอบสั้น ๆ แต่เฟยากลับตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเก่า “เจ้าเป็นอะไรรึเปล่าเดวา”

“รีบออกไปจากที่นี่เถอะ” นางไม่อยากถูกพวกภูติโกรธเอา

เฟยารีบลอยตัวขึ้นเหนือทุ่งดอกไม้แล้วพาตัวเองออกไปจากบริเวณนั้น คีลที่ยังงุนงนกับพฤติกรรมของนางก็ทำอย่างนาง พาตัวเองออกไปจากทุ่งดอกไม้ จนเท้าแตะพื้นหญ้าเขาจึงขอคำอธิบายจากนางว่าเหตุใดจากที่ดื่มด่ำกับบรรยากาศอันหอมหวาน จู่ ๆ นางถึงทำท่าเหมือนกลัวดอกไม้เหล่านี้นัก

“ก็เพราะดอกไม้เหล่านี้มีพวกภูติอยู่น่ะสิ” พวกมันอารมณ์ร้ายใช่ย่อย นางเคยเจอกับตัวมาแล้ว “เมื่อตอนเด็กข้าเห็นดอกไม้ที่ป่าต้องห้ามสวยงามและยังมีกลิ่นที่หอม ข้าเลยคิดจะเด็ดกลับบ้าน ไม่รู้ว่าดอกไม้นั่นมีภูติอาศัยอยู่ ทีนี้พอข้าเด็ดดอกนั่นมา พวกภูติก็โมโหกันใหญ่ ใช้เถาวัลย์มัดขาข้าห้อยหัวกับต้นไม้ มิหนำซ้ำยังใช้เถาวัลย์ฟาดก้นข้าเสียระบมไปหมด” แค่นึกถึงก็ขยาดแล้ว ขอทีกับเหล่าภูติทั้งหลาย

ได้ฟังเฟยาเล่า คีลถึงกับหัวเราะออกมาก แม้นางจะไม่ได้ท่องไปทั่วทุกดินแดนเช่นเขาแต่นางกลับหาเรื่องเล่าแปลก ๆ มาให้เขาฟังได้

“ข้าไม่ได้เล่าเรื่องตลกให้เจ้าฟังนะ” เฟยาแหวใส่ คีลกลับหัวเราะไม่หยุด

เอาเถอะ เขาไม่เคยเจอดีเหมือนนางก็เลยหัวเราะได้ ลองสักวันเจอพวกภูติแผลงฤทธิ์ใส่บ้างแล้วจะหัวเราะไม่ออก

หลังจากเฟยาตกลงกับคีลเรื่องหญิงรับใช้ที่จะมาปรนณิบัตินาง เฟยาก็ได้หญิงรับใช้ส่วนตัวมาหนึ่งคนซึ่งนางเป็นคนเลือกมาเองกับมือจากเหล่าบรรดาหญิงรับใช้ทั้งหลาย

คานัน หญิงสาวที่ค่อนข้างจะแปลกแยกจากคนอื่น ๆ เมื่อเฟยาเลือกนางมาเป็นหญิงรับใช้ประจำตัว นางสังเกตเห็นว่าคนอื่น ๆ ต่างทำตาโต คาดไม่ถึงว่าคานันจะได้รับเลือก และยังมีแย้งว่าคานันไม่เหมาะสมที่จะมารับใช้นางทั้งสิ้น

แต่นั่นแหละคือเหตุผลหลักที่เฟยาเลือกคานัน ...เพราะนางไม่ใคร่อยากจะปรนณิบัตินางเท่าใด

เฟยานั่งมองหน้าคานัน หญิงรับใช้ประจำตัวของนางยืนทำหน้าเมื่อยอยู่มุมห้อง อย่างนี้สิคนที่นางต้องการ คนที่ไม่ต้องมาวุ่นวายอะไรกับนาง ไม่ทำให้นางรู้สึกเหมือนนกน้อยในกรงทอง

“คานัน เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ” เฟยาช่วยสงเคราะห์เพราะเห็นว่านางคงไม่อยากอยู่ที่นี่เท่าใด

คานันทำหน้าคิดใคร่ครวญสักพัก ก่อนจะรับคำแล้วขอตัวออกไป เมื่อหญิงรับใช้ไม่อยู่เฟยาจึงใช้โอกาสนี้เดินสำรวจรอบ ๆ ปราสาทเล่น

ปราสาทแห่งมิดการ์ดใหญ่โตโอ่อ่า และสวยงาม เสาทุกต้นถูกสลักเสลาไว้อย่างประณีต ตามกำแพงถูกประดับด้วยผ้าทอและรูปวาด เพดานถูกเสกด้วยเวทย์มนต์ทำให้มีลักษณะเหมือนท้องฟ้า มีก้อนเมฆขวาละเอียดค่อย ๆ เคลื่อนตัว และผีเสื้อหลากสีนานาพันธุ์ที่บินวนอยู่เต็มท้องฟ้า ดูแล้วสบายตาและให้ความรู้สึกสดชื่น

เฟยาเดินไปทางทางเดินเรื่อย ๆ มีทางให้เลี้ยวซ้ายก็เลี้ยว มีทางให้เลี้ยวขวาก็เลี้ยวขวา มีทางแยกก็เดินตรงไป ไม่ใคร่สนใจจำเส้นทางในปราสาทนัก ที่ไหนมีภาพวาดบนผนังสวย ๆ นางก็หยุดยืนดู หรือหากมีอะไรน่าสนใจน่าก็จะเข้าไปดูใกล้ ๆ ไม่สนใจสายตาที่มองนางตลอดเส้นทางที่เดินผ่าน

นางเพิ่งจะรู้ซึ้งเป็นครั้งแรกว่าเฟเรียรู้สึกอย่างไรเวลามีจ้องมองตน ทุกคนต่างตะลึงพรึงเพริดไปกับความงามบนใบหน้า จ้องมองนางจนต้องเหลียวหลังไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายจะเป็นคนหนุ่มสาวหรือคนแก่ ...ทำให้นางรู้สึกเหมือนสัตว์ประหลาดที่ใคร ๆ ต่างพากันมอง

เฟยายังคงเดินเล่นชมปราสาท นางมีเวลาทั้งวันที่จะเดินให้ทั่ว เผลอ ๆ นางอาจเจอคีลเข้าโดยบังเอิญก็ได้ แต่ว่าเมื่อเดินไปสักพักนางรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แรก ๆ ก็ไม่เอะใจเท่าใด แต่ผ่านไปได้สักระยะนางยิ่งรู้สึกเหมือนว่ากำลังมีคนตามนางและจำนวนก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

เฟยาหันซ้ายหันขวาหาโอกาสเหมาะกระโดดหนีออกทางหน้าต่างแล้วหลบซ่อนอยู่หลังกำแพงนอกปราสาท ฝ่าเท้าเหยียบอากาศ เหาะอยู่เหนือพื้นดินแต่ยังแนบตัวกำแพงคอยฟังความเคลื่อนไหวด้านใน

“นางหายไปไหนแล้ว” เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“นางเป็นใครข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เป็นนางกำนัลมาใหม่รึเปล่า”

“หรือจะเป็นลูกสาวบ้านไหน ข้าจะได้ไปสู่ขอ”

“แต่ข้าอยากให้เป็นนางกำนัลมากกว่า จะได้ฉุดง่าย ๆ หน่อย”

เอ๋...ต้องถึงกับฉุดเลยเหรอ

เฟยาฟังบทสนทนาที่พูดถึงตนอยู่ด้านนอกแล้วหน้าเบ้ เป็นครั้งแรกที่เห็นมีคนชื่นชอบในตัวนาง (นอกจากคีล) แต่นางกลับไม่รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ฟัง ๆ แล้วคนพวกนี้น่ากลัวยิ่งนัก แค่เห็นหญิงสาวก็คิดจะฉุดคร่ากันเลยทีเดียว น่ารังเกียจจริง

“เฮ้ย ๆ ไม่ได้ ข้าเป็นคนเห็นก่อน นางต้องเป็นของข้าสิ” เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้น ทำให้คนอื่น ๆ ต่างพากันแย้งและถือสิทธิ์ในตัวยิ่งสาว เรื่องเริ่มชักไปกันใหญ่เมื่อตัดสินกันไม่ได้ว่าใครเห็นก่อน ก็กลายเป็นว่าใครเก่งกาจสุดและใครมีอำนาจมากที่สุด

เฟยาทนฟังต่อไม่ไหว นางค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงสู่พื้นดิน การเดินเล่นชมปราสาทในวันนี้คงต้องยุติเพียงเท่านี้ก่อน แต่เฟยาไม่คิดจะกลับไปอุดอู้อยู่ในห้อง นางถือโอกาสนี้เดินดูรอบนอกปราสาทเสียเลย

เดินไปได้สักพักนางก็ได้ยินเครียงเคร้ง เคร้ง เหมือนโลหะกระทบกัน พอเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงได้เห็นเหล่าทหารกำลังฝึกซ้อมดาบกันอยู่ แล้วสายตาของนางก็หยุดอยู่ที่บุรุษผู้มีประกายผมดั่งเพลิงเมื่อต้องแสงอาทิตย์เจิดจ้า คีลของนางกำลังซ้อมดามอยู่กับเหล่าทหาร

ดวงหน้าคมคายมีเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า ผมยาวสีน้ำตาลแดงผูกเปียไว้อย่างลวก ๆ ด้านหลัง เสื้อผ้าส่วนบนถูกมัดรวบไว้ที่เอว เปลือยท่อนบนเผยมัดกล้ามและหน้าอกแกร่งที่ปกติถูกซ่อนใต้เสื้อผ้า

เฟยาหามุมเหมาะแล้วนั่งลงกับพื้นมองคนที่นางรักฝึกซ้อมดาบกับทหาร เขาช่างมีฝีมือเก่งกาจนัก ท่วงท่างดงามแต่ทุกครั้งที่ลงมือกลับเต็มไปด้วยความหนักหน่วงและรวดเร็ว นางนั่งชมอย่างเพลินตา ได้เห็นรูปร่างสมส่วนของเขาแล้วรู้สึกใจเต้นระทึกแปลก ๆ ปากอิ่มเผลออ้ากว้างโดยไม่รู้ตัว หากสังเกตดี ๆ จะเห็นน้ำลายอยู่ที่มุมปาก

“ฮิ ฮิ ฮิ” คีลของนางช่างโดดเด่นเสียจริง ท่ามกลางเหล่าทหารมากมาย นางกลับเห็นเขาโดดเด่นแตกต่างจากคนอื่น ๆ อีกทั้งใบหน้าที่ดิบเถื่อนหล่อเหลา ร่างกายสมส่วนนั่นอีก ...มองแล้วรู้สึกมีความสุขเสียจริง

“เถื้อน เถื่อน” สายตานางพร่างพราวระยิบระยับ หาโอกาสให้สอบส่ายสายตาไล้เรือนร่างนั่นอย่างมิคิดปิดบัง

เฟยามองคีลเพลินจนไม่ทันสังเกตว่าทหารคนอื่น ๆ พากันหยุดฝึกซ้อมแล้วชี้โบ้ยมาที่นาง หญิงผู้มีใบหน้างดงามที่สุดที่เคยเห็นมานั่งดูเหล่าทหารฝึกซ้อมดาบอยู่ไม่ไกล พวกเขาต่างพากันชี้ชวนให้ดูหญิงงาม เพียงชั่วพริบตาเดียวก็กลายเป็นเสียงฮือฮา

คีลหันไปมองต้นเหตุที่ทำให้ทหารของเขาฮือฮาและเสียสมาธิ แล้วก็เห็นร่างของหญิงงามซึ่งอยู่ไม่ไกลกำลังนั่งขัดสมาธิท่าทางไม่สมเป็นกุลสตรีมองมาทางเขา

เห็นดังนั้นเขาก็เผลอยิ้มออกมาและเดินเข้าไปหานาง ยืนมองนางที่กำลังแหงนหน้าขึ้นมองเขา

“ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

เฟยาเอาแต่ยิ้มเหมือนไม่ได้ยินที่เขาถาม ประกายในตาของนางกลับทำให้คีลรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาแทน ...นางมองเขาโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว

“ดูท่าเจ้าจะไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่ข้าคิดไว้นะ เจ้าชอบรูปร่างของข้ามากหรือเดวา” เฟยายังคงเอาแต่ยิ้ม

“ข้าเพิ่งรู้นะว่าเจ้าเองก็รูปงามเหมือนกัน”

เขาอยากหัวเราะเสียจริง บางครั้งนางก็ดูไร้เดียงสาไม่รู้จักเรื่องระหว่างชายหญิง แต่บางครั้งก็เปิดเผยโจ่งแจ้งเสียจนทำให้เขาไปถูกกันเลยทีเดียว

“ไปกันเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปส่งที่ห้อง” เขาไม่อยากให้นางอยู่ตรงนี้ เป็นเป้าสายตาของทหารพวกนั้นนัก นางเป็นของเขา เขาย่อมหวงเป็นธรรมดา

“ข้าอยากอยู่ที่นี่มากกว่า ข้าอยากดูเจ้าฝึกซ้อมดาบ เจ้าให้ข้าอยู่ที่นี่เถอะนะ เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องข้าคงได้อึดอัดตายกันพอดี ข้าไม่ทำตัวให้เป็นภาระเจ้าหรอก ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งดูเจ้าไม่กวนเจ้าซ้อมดาบด้วย”

 “ข้าไม่ได้คิดว่าเจ้าเป็นภาระ เพียงแต่...” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ข้าหวงมากกว่า

เขาช่างทำให้ใจนางเต้นไม่เป็นจังหวะบ่อยเสียจริง แล้วไหนจะรูปร่างสมชายชาตรีที่เข้ามาใกล้นางอีก ยิ่งทำให้นางอยากอยู่ตรงนี้ไม่อยากไปไหน

“ให้ข้าได้อยู่ตรงนี้เถอะนะ ข้าอยากเห็นเจ้า มองดูเจ้าให้มากที่สุด”

ถึงนางจะขอร้องเขาก็ไม่ยอมให้นางเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครเด็ดขาด ถึงทหารเหล่านั้นจะรู้ว่านางเป็นผู้หญิงของเขา แต่หญิงงามก็คือหญิงงาม คนไหนเลยจะอดใจไม่ให้มองได้เล่า

คีลหันหลังโบกมือให้เหล่าทหารเป็นสัญญาณว่าวันนี้เลิกแต่เพียงเท่านี้ เขาฉุดเฟยาให้ลุกขึ้นแล้วพานางเดินไปทางป่าสน เพราะนางบอกว่าไม่อยากอุดอู้อยู่ในห้อง

คีลจูงมือเฟยาทั้งที่ยังคงเปลือยท่อนบนไม่ยอมใส่เสื้อที่ห้อยอยู่ตรงเอว เหตุเพราะนางมักลอบมองเขาบ่อย ๆ สงสัยว่านางคงจะชอบหุ่นเขา หากนางชอบขนาดนั้นเขาก็ต้องอวดให้นางได้เห็นชัด ๆ เสียหน่อย

เมื่อเข้าเขตป่าสนคีลเปลี่ยนจากจูงมือเฟยาเป็นโอบเอวนางแทน สองกายใกล้ชิดสัมผัสกันมากขึ้น แต่เหมือนการรับรู้ของนางจะด้านชาไปชั่วครู่

“ทำอะไรของเจ้าน่ะคีล ข้าเดินไม่ถนัด”

เขาล่ะอยากร้องไห้จริง ๆ ทำไมนางถึงได้เป็นหญิงที่คาดเดายากขนาดนี้นะ แทนที่คีลจะปล่อยนางเขากลับโอบเอวนางให้แน่นขึ้น ยิ่งทำให้นางเดินลำบากมากขึ้น

“นี่เจ้าแกล้งข้าเหรอ” เฟยาพยายามแกะมือเขาออกจากเอว ทว่าไม่ทันไรเขาก็ช้อนตัวนางขึ้นพาดบ่า ยิ่งทำให้นางโวยวายขึ้นไปอีก

“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอ พึงพอใจกับปฏิกิริยาของนาง ยิ่งนางโวยวายดิ้นไปดิ้นมาเขาก็ยิ่งนึกสนุก ...เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกมีชีวิตชีวาขนาดนี้มานานแล้ว

“ปล่อยข้านะคีล ถ้าไม่ปล่อยจะจุดไฟเผาผมเจ้าซะ”

‘ดุซะด้วย’

“ปล่อยก็ได้ เตรียมตัวนะ” ปากได้รูปยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาหรี่ลงอย่างคนมีแผนการ

ตุบ!

“โอ๊ย!” เฟยาร้อง เขาปล่อยนางลงพื้นเปียก หากมองดี ๆ ตอนนี้นางกำลังนั่งอยู่บนทางน้ำสายเล็ก ๆ “นี่เจ้า” ทางน้ำเส้นนี้ตื้นเขินนัก แค่เหยียบก็ไม่ท่วมฝ่าเท้า จะเดินข้ามก็แค่ก้าวเล็ก ๆ ก้าวเดียวก็สามารถข้ามได้แล้ว

ดูสิ หากน้ำลึกเสียหน่อยนางคงไม่ต้องเจ็บก้น แต่นี่...นอกจากต้องมาเจ็บตัวแล้ว ยังต้องมาเปียกครึ่งแห้งครึ่งอย่างนี้อีก

เฟยาวาดมือไปทางเขา สายน้ำเส้นเล็ก ๆ รวมตัวกันพุ่งเข้าใส่หน้าเขาในทันใดโดยไม่ให้ทันตั้งตัว

“นี่เจ้าเอาคืนเหรอ” คีลชี้นิ้วใส่นาง แล้วสายน้ำอีกเส้นก็จู่โจมใส่เขาอีกครั้ง และอีกครั้ง

“สมน้ำหน้า” นางตะโกนใส่เขา เชอะ...อยากแกล้งนางดีนัก

รอเฟยาเอาคืนเขาจนสาแก่ใจ อาศัยโอกาสเหมาะเขาทุ่มตัวใส่นางทั้งตัว จนทำให้นางหงายหลังโดยมีเขาขึ้นคร่อมทั้งตัว

“ดื้อเสียอย่างนี้ ข้าควรจะลงโทษเจ้ายังไงดี” เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้น แท้จริงแล้วเขามีบทลงโทษนางเตรียมไว้ในใจอยู่แล้ว

“เจ้าแกล้งข้าก่อนนี่” เฟยาไม่ยอมแพ้

“เถียงคำไม่ตกฟากอย่างนี้ ต้องจูบปิดปากเสียดีไหม”

เฟยาทำตาโต ปากเจื้อยแจ้วพลันหุบฉับ ปฏิกิริยาของนางเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้เป็นอย่างดี แต่บทลงโทษจากเขาย่อมไม่ปล่อยไว้เนิ่นนาน

ใบหน้าคมคายโน้มลงเข้าหาปากอิ่มและประกบไว้เนิ่นนาน หยอกเย้าไล้หาความหวานนุ่มไม่รู้จักหน่าย เมื่อหญิงสาวตอบสนองสัมผัส จูบตอบทำอย่างที่เขาเคยกระทำ ยิ่งพัดให้ไฟพิศวาสในกายโหมกระพือยิ่งขึ้น

สองร่างเกาะเกี่ยวแนบแน่นกว่าที่เคย มือหนาไล้โลมไปทั่วกาย ปากหยักฟอนเฟ้นหาความหวานทั่วผิวเนียนละเอียด ความวาบหวามแล่นไปทั่วสรรพางค์ เสียงครางลอดออกมาเป็นระยะดั่งเชื้อชั้นดีจุดอารมณ์ให้มอดไหม้

แต่ทันใดนั้น ชายหนุ่มกับหยุดทุกอย่าง ลมหายใจหอบกระชั้นฝืนตัวเองให้หยุดก่อนที่ทุกอย่างจะเตลิดไปมากกว่านี้ เขาไม่ต้องการครอบครองนางที่นี่เวลานี้ กลางดินกลางทรายเหมือนพวกตายอดตายอยาก ครั้งแรกระหว่างเขากับนางควรจะน่าประทับใจกว่านี้ และเป็นส่วนตัวยิ่งกว่านี้

สติที่ลอยคว้างของหญิงสาวถูกฉุดออกจากภวังค์อย่างกะทันหัน เมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาความนึกคิดก็เข้าจู่โจม นางรีบสำรวจสภาพตนเอง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย บ้างเปียกน้ำเป็นวง บ้างเลอะโคลน น่าอับอายเป็นที่สุด ยิ่งกว่านั้นนางยังเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจไปตามอารมณ์อีก

เฟยาหันไปมองคีลที่กำลังระงับอารมณ์ตนเองอยู่ใกล้ ๆ เห็นเขาเป็นอย่างนี้นางก็เผลอยิ้มออกมา ที่เขาหยุดกลางคันทำให้นางอดคิดไม่ได้ว่า เขาห่วงความรู้สึกของนางและเห็นนางสำคัญ เพราะหากเขาไม่เป็นคนหยุดตัวเอง ทั้งนางและเขาก็อาจจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

“ข้าดีใจนะที่เจ้าหยุด” นางเข้าไปพูดใกล้ ๆ เขา

“ข้าไม่ยักจะดีใจไปกับเจ้า” เขาทรมานอย่างนี้จะให้ดีใจไปกับนางได้อย่างไร แล้วดูสินางสิ ยิ้มอย่างนี้เดี๋ยวก็จับปล้ำอีกรอบซะเลย

“ข้าชอบเจ้าจังคีล”

ยังจะมาพูดอีก “คราวหน้าเจ้าไม่รอดแน่”

นางยังคงกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะ หากมีคราวหน้าจริงนางก็ไม่รังเกียจ นางไม่ใช่พวกอยู่ในกรอบจารีต นางก็แค่พวกที่ชอบทำอะไรตามใจตนเอง หากนางพอใจและไม่ใช่เรื่องผิดบาป นางก็จะทำและไม่สนว่าใครจะมองยังไงด้วย

วันต่อมาและต่อ ๆ มา คีลมักจะพาเฟยาติดตามไปด้วยทุกที่ เพื่อให้ใครต่อใครรู้กันว่านางคือผู้หญิงของเขา ว่าที่รานีในอนาคต

ชายอื่นไม่มีสิทธิ์หวังในตัวนาง

หลายวันที่เฟยาได้ติดตามคีลไปทุกที่ นางเพิ่งได้รู้ว่าผู้เป็นรายาไม่ได้สบายอย่างที่คิด นอกจากจะต้องว่าราชกิจต่าง ๆ ด้วยตนเองเพื่อให้ดินแดนทั้งห้าเกิดความสมดุลและสงบสุขแล้ว ยังต้องคอยระแวดระแวงการชิงอำนาจที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ เพราะนอกจากเขาจะมีนางข้างกายแล้ว ยังมีซาร์ก องครักษ์ของเขาตามติดไปด้วยทุกที่

 และเมื่อใดที่คีลว่างจากราชกิจ เขาก็จะพานางชมรอบ ๆ ปราสาท พร้อมกับคำอธิบายถึงที่มาและเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้นในปราสาทแต่ละยุคแต่ละสมัย ซึ่งเฟยาก็ตั้งอกตั้งใจฟังดวงตาเป็นประกายทุกครั้งยามที่เขาเล่าเรื่องต่าง ๆ เหมือนเมื่อสมัยเป็นเด็กไม่มีผิด

“ข้าเล่าเรื่องในปราสาทให้เจ้าฟังตั้งเยอะแยะ แล้วเจ้าล่ะ ข้าอยากฟังเรื่องของเจ้าบ้าง” กว่าจะได้พบกันอีกครั้งก็ผ่านไปหลายปี เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านางเติบโตมาเช่นไร พบเจออะไรมาบ้าง

“เรื่องของข้าน่ะหรือ ...อืม” นางทำท่าคิด “ก็ไม่มีอะไรมากนะ วัน ๆ ก็ทำงานบ้านตามที่ท่านแม่สั่ง ตกค่ำก็ไปหาอาจารย์ ฝึกเวทย์บ้างนั่งคุยกับอาจารย์บ้าง วันไหนเหนื่อย ๆ ก็แวะแช่น้ำอุ่นแถว ๆ สระน้ำในป่า พอใกล้รุ่งก็กลับ”

กิจวัตรของนางฟังดูแล้วเหมือนไม่มีอะไร แต่ทำไมทุกอย่างมันเหมือนผิดเวลาไปเสียหมด

“เจ้าฝึกวิชาตอนกลางคืนหรือ” เขาถาม

“ก็กลางวันข้าต้องทำงานบ้านนี่ กว่าจะแอบไปหาอาจารย์ได้ก็ต้องเป็นเวลาที่ฟ้ามืดเท่านั้น”

“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าบอกว่าเจ้าแอบไปหาอาจารย์อย่างนั้นหรือ” แล้วทำไมต้องแอบไปตอนค่ำมืดด้วยเล่า จะฝึกเวทย์ทำไมไม่ฝึกในเวลากลางวัน

“ก็ใช่น่ะสิ” เฟยาหันซ้ายหันขวา แล้วกระซิบข้างหูเขา “ก็อาจารย์อาศัยอยู่ในป่าต้องห้ามนี่นา ข้าเคยบอกเจ้าแล้วนี่ว่าถ้ามีใครโดนจับได้ว่าเข้าป่าต้องห้ามจะต้องโดนลงโทษ”

“แล้วอาจารย์เจ้าเป็นใครกัน ทำไมถึงต้องอาศัยอยู่ในป่านั้นด้วยล่ะ”

“ไม่รู้สิ” นางตอบง่าย ๆ

“ไม่รู้” นางตอบมาได้ยังไงว่าไม่รู้

“ไม่รู้” นางย้ำ “ข้าเจออาจารย์ตั้งแต่เด็ก แล้วอาจารย์ก็สอนเวทย์ให้ข้า อาจารย์ไม่เคยบอกข้าว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แล้วข้าก็ไม่สนด้วย”

หญิงผู้นี้น่าทึ่งชะมัด นางอยู่นอกเหนือกฎเกณฑ์ความคิดของเขาสิ้นเชิง นางบอกว่าชีวิตของนางไม่มีอะไรมาก แต่ในความไม่มีอะไรของนางกลับเต็มไปด้วยคำถามของคนที่ได้ฟัง

อยู่กับนางเขาไม่เคยได้เบื่อเลยจริง ๆ