บทที่ 6 : เซาท์การ์ด

“วันนี้แม่ได้รับจดหมายจากป้าของพวกเจ้า” เมเรียเอ่ยเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า

“ท่านป้ามาร่าหรือท่านแม่” เฟเรียถามเพื่อความแน่ใจ เพราะนางเคยพบท่านป้าเมื่อนานมาแล้ว และตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปี

                “ใช่ ป้าเจ้าจดหมายมาว่าคิดถึงพวกเจ้า เลยอยากให้แม่พาพวกเจ้าไปหานางที่เซาท์การ์ด ป้าของพวกเจ้าไม่มีลูกนางก็คงจะเหงา เลยอยากพบพวกเจ้า แล้วแม่ก็ปรึกษากับอัสคาแล้ว เราตกลงกันว่าอีกประมาณสองอาทิตย์ พวกเราจะออกเดินทางไปเยี่ยมป้าของพวกเจ้าที่เซาท์การ์ดกัน”

                “เซาท์การ์ดหรือท่านแม่” เฟยาดีใจจนออกนอกหน้า คราวนี้นางจะได้ไปเปิดหูเปิดตาที่ดินแดนอื่น ตั้งแต่เกิดมานางยังไม่เคยออกนอกอีสการ์ดเลยสักครั้ง

                “ใช่” เมเรียตอบอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก แล้วหันไปถามเฟเรีย “แล้วเจ้าเล่าเฟเรีย เจ้าจะไปได้หรือเปล่า เจ้าต้องฝึกเวทย์กับท่านผู้เฒ่าทุกวัน เจ้าคิดว่าท่านจะอนุญาตให้เจ้าไปได้หรือไม่”

                “ข้าคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหานะท่านแม่ ถึงอาจารย์จะเป็นคนเข้มงวดสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอะไร แล้วข้าจะลองขออนุญาตอาจารย์นะท่านแม่”

                “เช่นนั้นก็ดี” เมเรียหันไปยิ้มกับอัสคา นานแล้วที่นางและอัสคาไม่ได้ออกไปต่างแดน และคราวนี้ก็เป็นครั้งแรกที่พวกนางจะได้เดินไปเยือนดินแดนอื่นทั้งครอบครัว

                เฟยารีบนำความดีใจนี้ไปแจ้งให้แก่เกวล เมื่อทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว

                “อาจารย์ ข้าจะได้ไปเที่ยวแล้ว ข้าจะได้ไปเซาท์การ์ด ท่านเคยไปที่เซาท์การ์ดมาบ้างหรือไม่ ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง เหมือนที่อีสการ์ดนี่หรือเปล่า” ด้วยความตื่นเต้นเฟยาจึงยิงคำถามมากมายเสียจนอาจารย์ของนางไม่รู้จะตอบคำถามไหนของนาง

“สงบสติอารมณ์หน่อยสิเดวา เจ้าจะดีใจจนออกนอกหน้าเกินไปแล้ว”

“ก็ข้าดีใจนี่อาจารย์ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ข้าจะได้เห็นดินแดนอื่นนอกจากอีสการ์ด”

เกวลเห็นท่าทางของศิษย์รักก็ยิ้มออกมา นางโตเป็นหญิงงามขนาดนี้แต่ดูนางสิ เหมือนเด็ก ๆ ไม่มีผิด

“แล้วเจ้าจะเดินทางเมื่อไหร่”

“ท่านแม่บอกว่าอีกประมาณสองอาทิตย์”

“แล้วเจ้าจะไปนานเท่าไร”

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันอาจารย์ ...อาจารย์ข้าว่าข้าต้องคิดถึงท่านมาก ๆ แน่เลยตอนไปเซาท์การ์ด” นางเขยิบเข้าไปนั่งข้างอาจารย์แล้วกอดเอวเขาไว้หลวม ๆ “ท่านไปเซาท์การ์ดกับข้าไหมอาจารย์”

“เจ้าอย่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตสิเดวา เจ้าจะเกาะข้าแจไปทั้งชีวิตไม่ได้หรอกนะ ข้าว่าพอเจ้าไปถึงเซาท์การ์ดแล้วไม่วายจะเที่ยวสนุกจนลืมอาจารย์คนนี้เสียมากกว่า”

“ท่านก็พูดไป ข้าจะลืมท่านได้อย่างไรเล่า ข้ามีท่านเป็นอาจาย์เพียงคนเดียว แล้วก็ไม่มีใครรักข้าได้มากกว่าท่านอีกแล้ว และก็ไม่มีใครรักอาจารย์คนนี้ได้เท่าข้าอีกแล้ว เชื่อสิ”

“นังเด็กน้อยเอ๊ย” เกลวลูบหัวศิษย์รักอย่างเอ็นดู นางเปรียบเสมือนลูกของเขาก็ว่าได้ เขาสั่งสอนนางมาตั้งแต่เด็กจนนางเติบใหญ่ได้ขนาดนี้ และนางก็ยังเป็นเหมือนเพื่อนที่คอยป่วนเขา ทำให้เขาไม่ต้องอยู่อย่างเหงาหงอย

นางได้มากลายเป็นแก้วตาดวงใจของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะการเตรียมตัวเดินทางอันแสนวุ่นวายพร้อมกับสัมภาระที่จะนำไปด้วยอีกหลายหีบ

กำหนดการเดินทางคือรุ่งสางของวันใหม่ และคืนนี้จึงเป็นคืนที่เฟยาจะได้อยู่กับอาจารย์เป็นคืนสุดท้ายก่อนออกเดินทาง นางได้เตรียมเหล้าโปรดของอาจารย์ไว้หลายสิบขวด ในช่วงที่นางไม่อยู่ในอีสการ์ด อาจารย์จะได้มีเหล้าดื่มไม่ขาดแคลน เพราะนางรู้ว่าอาจารย์จะต้องดื่มเหล้าของเจ้าคนแคระนี้ทุกวัน

หลังจากเฟยาเก็บเหล้าไว้ในถ้ำแล้ว นางก็ออกมานั่งคุยกับอาจารย์ เพราะหลังจากพ้นคืนนี้ไปแล้ว นางก็ต้องเดินทางไปเซาท์การ์ด

“ข้าเตรียมเหล้าไว้ให้ท่านหลายขวด อยู่ได้หลายเดือนเลยนะอาจารย์ ท่านคงไม่ดื่มมากจนเกินไปนะ”

“เจ้าเห็นข้าเป็นคนเช่นไรกัน เข้าไม่ใช่พวกขี้เมา แต่เป็นอาจารย์เจ้านะ”

“ข้ารู้อาจารย์ แต่ข้าเป็นห่วงท่านนี่ ระหว่างที่ข้าไม่อยู่ใครจะคอยบอกให้ท่านอาบน้ำ แล้วใครจะคอยเก็บฟืนให้ท่านล่ะ”

“นี่เจ้าคิดว่าข้าไม่มีแขนมีขารึ ถึงเจ้าไม่อยู่ข้าก็อยู่ได้ ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ ที่ทำอะไรไม่เป็นหรอกนะ เจ้าต่างหากที่ข้าต้องเป็นห่วง เจ้าไปเยือนดินแดนอื่นเป็นครั้งแรก ต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าซุกซนเหมือนอยู่ที่นี่ล่ะ”

“ทราบแล้วอาจารย์” เฟยาเอนหัวพิงไหล่อาจารย์ นางรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจเมื่อคิดว่านางต้องอยู่ห่างกับอาจารย์หลายวัน

ป่าต้องห้ามเริ่มคลายจากความมืด แสดงว่าด้านนอกของป่าต้องสว่างมากแล้ว และก็ถึงเวลาที่นางต้องกลับบ้านแล้ว เช่นเดียวกับที่นางต้องบอกลาอาจารย์

“ข้าไปก่อนนะอาจารย์ แล้วข้าหาของจากเซาท์การ์ดมาฝาก”

“มานี่สิเดวา” เกวลกวักมือเรียกลูกศิษย์

เฟยาเดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง เกวลกอดลาศิษย์รักไว้แน่นและเฟยาก็กอดตอบเช่นกัน

“จากนี้ไป เจ้าต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ อาจารย์ไม่ได้อยู่กับเจ้า เจ้าก็ห้ามเกเรหรือหาเรื่องใส่ตัวเองล่ะ”

“ข้าไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะอาจารย์” เป็นครั้งแรกที่นางต้องจากอาจารย์ไปนาน แต่ทั้งที่รู้ว่ายังไงนางก็ต้องกลับมาอีสการ์ด กลับมาหาอาจารย์ แต่ทำไมมันถึงรู้สึกน่าใจหายอย่างประหลาดเช่นนี้

เกวลมองเฟยาที่เดินออกจากป่าต้องห้ามไป ตั้งแต่นางบอกว่าจะเดินทางไปเซาท์การ์ด เขาก็ตัดสินใจได้ตั้งแต่นั้น ว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ลูกศิษย์ของเขาเติบใหญ่พอที่จะเผชิญโลกกว้างเพียงลำพัง

และก็ถึงเวลาแล้วที่เขาจะกลับสู่โลกภายนอกเสียที

“หวังว่าเราคงได้พบกันอีกนะ ...เดวา”

                เฟยาพร้อมครอบครัวออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยรถม้าสองคน คันหนึ่งสำหรับให้พวกเขานั่งไป ส่วนอีกคันสำหรับบรรทุกของสัมภาระ                 เพียงเวลาไม่นานรถม้าทั้งสองันก็วิ่งมาถึงชายแดนของอีสการ์ด ทั้งหมดจึงต้องลงจากรถม้าเพื่อต่อเรือข้ามฟากไปยังเซาท์การ์ด

                ดินแดนทั้งห้าเปรียบเสมือนเกาะขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกันด้วยผืนน้ำ แต่ละดินแดนก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวต่างกัน การปกครองก็เป็นเอกเทศไม่ก้าวก่ายกัน แต่ทั้งหมดจะต้องอยู่ในอาณัติของมิดการ์ด ดินแดนแห่งศูนย์กลางและรายา

                เรือขนาดใหญ่บรรทุกผู้โดยสารและสัมภาระมุ่งสู่เซาท์การ์ด เรือลำใหญ่แล่นด้วยพลังเวทย์ของผู้ใช้เวทย์หลาย ๆ คนในการขับเคลื่อน ทำให้เรือแล่นไปบนผิวน้ำอย่างรวดเร็ว

                ลมแรงจากการแล่นเรือทำให้ผู้คนส่วนใหญ่ต้องหลบเข้าไปอยู่ในเรือ น้อยคนนักที่คิดจะโต้ลมอยู่นอกดาดฟ้าเรือ และเพราะใช้เวลาไม่นานในการเดินทาง ผู้โดยสารส่วนใหญ่จึงได้นั่งสนทนา หรือไม่ก็นั่งเฉย ๆ รอจนกว่าจะถึงอีกฝั่ง

                แต่ในระหว่างที่กำลังเฟยากับครอบครัวนั่งรออยู่ในเรือ พวกเขาได้กลายเป็นจุดสนใจอย่างรวดเร็ว เสียงผู้คนดังขึ้นเรื่อย ๆ และต่างชี้มาที่พวกเขา ...แต่ถ้าจะกล่าวให้ถูกคงต้องบอกว่าพวกเขาชี้มาทางเฟเรียกันทั้งสิ้น

                หญิงงามที่มีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่ว ได้ปรากฏสู่สายตาแก่ใครหลาย ๆ คน ความงามของนางทำให้ผู้คนสนใจ โดยเฉพาะชายหนุ่มที่หันมามองนางอย่างหลงใหล จนสร้างความไม่พอใจให้แก่บุพการีทั้งสอง

                อัสคาและเมเรียพยายามนั่งบังเฟเรียให้พ้นจากสายตาหลาย ๆ คู่ที่จ้องมองบุตรสาวของตน และออกปากไล่ชายหนุ่มทุกคนที่เดินเข้ามาหาเฟเรียอย่างสุภาพที่สุด

                “คราวหน้าพ่อคงต้องให้เจ้าปิดบังใบหน้าทุกครั้งที่เดินทางเสียแล้ว” อัสคาบอกกับเฟเรียขณะที่เรือแล่นมาถึงชายฝั่งของเซาท์การ์ด “พ่อไม่ชอบเลยที่ใครต่อใครจ้องมองเจ้าเช่นนี้ พวกมันไม่คู่ควรแม้แต่จะมองเจ้าด้วยซ้ำ”

                “ใจเย็นก่อนท่านพ่อ ท่านอย่าคิดมากไปเลย คราวหน้าข้าจะปิดบังใบหน้าตามที่ท่านบอก จะได้ไม่ต้องถูกมองเช่นคราวนี้อีก”

                        “เช่นนั้นพ่อก็จะได้วางใจ”

                เมเรียได้สั่งให้ทุกคนนำเสื้อคลุมหนามาสวมไว้เพื่อเตรียมตัวขึ้นฝั่ง เพราะเซาท์การ์ดเป็นดินแดนแห่งความหนาวเย็น ทุกพื้นที่ทุกตารางของเซาท์การ์ดถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ อากาศก็หนาวเย็นกว่าดินแดนอื่น ๆ

                ระหว่างเดินลงจากเรือ อัสคาได้โอบไหล่เฟเรีย ให้เดินเคียงคู่กันขึ้นฝั่ง ที่เขาทำอย่างนี้ส่วนหนึ่งก็เพื่อกันไม่ให้ชายใด ๆ เข้ามาใกล้ลูกสาวของเขาได้

                “หนาว~” เฟยากระชับเสื้อคลุมแนบลำตัว เพราะอากาศเย็นที่ไม่เคยเจอ อีกทั้งเวลาพูดยังมีไอขาว ๆ ออกมาจากปากอีกด้วย เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่นางไม่เคยเจอมากก่อน ยามที่อีสการ์ดมีอากาศหนาว อากาศยังไม่เย็นเท่านี้มาก่อน

                นางเดินตามหลังคนในครอบครัวที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจนางเท่าใดนัก แต่เฟยาเองก็เดินช้ากว่าปกติเพราะมัวแต่มองรอบ ๆ ตัว ซึ่งมีแต่หิมะสีขาวเต็มไปหมด

                “เมเรีย เมเรีย” เสียงตะโกนของหญิงกลางคนที่มีเค้าโครงหน้าไม่ต่างจากเมเรียทว่าดูมีอายุกว่า ยืนโบกมือเรียกน้องสาวและครอบครัว

                “มาร่า” เมเรียรีบเข้าไปกอดพี่สาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายปี

                “ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ เมเรีย เจ้าสบายดีไหม เดินทางเป็นอย่างไรบ้าง เหนื่อยกันรึเปล่า ข้าว่ารีบขึ้นรถม้ากันเถอะพวกเจ้าคงจะหนาว” มาร่ารีบชวนให้ขึ้นรถม้าคันใหญ่ที่เตรียมไว้

                        อัสคาและเฟเรียที่เติมตามหลังมาได้กล่าวทักทายมาร่าเมื่อเดินมาถึงรถม้าที่จอดไว้รอรับ

                “ยินดีต้อนรับสู่เซาท์การ์ด แล้วนี่หลานสาวของข้าใช่ไหม เฟยาหรือเฟเรียกันล่ะ แต่ถ้าให้ข้าเดาก็คงเป็นเฟเรียสินะ ชื่อเสียงความงามของเจ้าดังมาถึงเซาท์การ์ดเชียวนะ”

                “ท่านป้ากล่าวเกินไปแล้ว” เฟเรียยิ้มออกมาอย่างเอียงอายกับคำชมของผู้เป็นป้า

                “ป้าไม่ได้พูดเกินจริงเลย แล้วข่าวลือก็เป็นจริงเสียด้วย เจ้าเป็นหญิงที่งดงามมากจริง ๆ ...แล้วเฟยาเล่า เฟยาไม่ได้มาพร้อมพวกเจ้าหรือ”

                        อัสคาหันหลังไปแล้วเห็นเฟยามัวแต่หันซ้ายหันขวาจนทำให้เดินช้า เขาจึงรีบเร่งให้เฟยาเดินเร็วขึ้น

                “ท่านป้า” เฟยาโค้งกายคำนับและทักผู้เป็นป้าทันทีที่เดินมาถึง

                มาร่าสังเกตหลานสาวผู้เดินมาถึงหลังสุด แม้จะเป็นแฝดกับเฟเรีย แต่เฟยากลับเอาผมเผ้าปรกหน้าและศีรษะยังคลุมหมวกไว้ด้วย ทำให้ยิ่งปิดบังใบหน้าจนมองไม่ออกว่าหน้าตาของหลานสาวคนนี้เป็นเช่นไร

                “เจ้าอย่ามัวแต่มองข้างทางสิ เดินช้าอย่างนี้รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเขาต้องรอกัน” อัสคาต่อว่าบุตรสาวที่นางมัวแต่เดินเอ้อระเหย

                “ไม่ได้รออะไรนักหรอก เจ้าไม่ต้องคิดมากหรอกนะเฟยา ข้าว่ารีบขึ้นรถม้ากันเถอะพวกเจ้าเพิ่งมาถึงเซาท์การ์ด ยังไม่คุ้นชินกับอากาศที่นี้ คงหนาวกันแย่ โดยเฉพาะเจ้าสินะเฟยา” มาร่าเอ่ยแซวหลานสาวอย่างอารมณ์ดี ก็ดูนางสิแทบจะไม่ยอมให้ส่วนใดของร่างกายสัมผัสกับอากาศเย็น มือสองข้างก็ซุกไว้ใต้เสื้อคลุม กอดอกไว้แน่น บนศีรษะก็คลุมหมวกไว้กันไม่ให้ศีรษะเย็น ดูแล้วแทบจะขำออกมา

                “ตอนนี้ข้าหนาวมาก ๆ เลยท่านป้า” เฟยายอมรับแต่โดยดี ในเมื่อตอนนี้นางหนาวจนรู้สึกว่าร่างกายแทบจะขยับไม่ได้อยู่แล้ว

                “เช่นนั้นก็รีบขึ้นรถม้าเถอะ”

                รถม้าที่มาร่าเตรียมมานั้น เป็นรถม้าคันใหญ่และสวยงาม ข้างในสามารถนั่งกันได้หลายคนและยังอบอุ่นกว่าข้างนอกมากนัก ทำให้ทุกคนสามารถถอดเสื้อคลุมออกเมื่ออยู่ในรถม้า เว้นแต่เฟยาที่เท่านั้นที่ไม่ยอมถอด

                “เจ้าคงเป็นคนขี้หนาวล่ะสิเฟยา แม้แต่อยู่ในรถม้าเจ้าถึงไม่ยอมถอดเสื้อคลุม” มาร่าทัก

                “คงเป็นเช่นนั้นท่านป้า ถึงในรถม้าจะอุ่นกว่าข้างนอกมาก แต่ข้าก็ยังรู้สึกเย็น ๆ อยู่ดี”

                “อยู่ที่นี่อีกหลายวัน เจ้าจะก็คุ้นเคยกับอากาศที่นี่ไปเอง”

                รถม้าค่อย ๆ วิ่งไปตามเส้นทางอย่างไม่รีบร้อน พอมีเวลาให้หญิงสาวสองนางที่เพิ่งเคยออกนอกอีสการ์ดเป็นครั้งแรกได้ตื่นตาตื่นใจ พวกนางชักชวนกันดูสองข้างทางที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวอย่างสนุกสนาน ต้นไม้ทุกต้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ แม้แต่สัตว์ที่โผล่มาให้เห็นเพียงชั่วครู่ ก็ล้วนแล้วแต่สีขาวทั้งสิ้น และยังมีรูปปั้น ที่สร้างจากหิมะ ถูกตั้งประดับไว้สองข้างถนนอย่างน่าดู

บ้านหลังใหญ่ที่รถม้าวิ่งมาถึง กินอาณาบริเวณกว้างขวาง ตัวบ้านโอ่อ่าใหญ่โตดั่งคฤหาสน์ของมหาเศรษฐี รถม้าจอดเทียบท่าหน้าประตู เพียงก้าวเดินไม่กี่ก้าวก็สามารถเข้าถึงภายในบ้านได้อย่างสะดวกสบาย

พรมสีแดงถูกปูเป็นเส้นทางเดินตั้งแต่บันไดก้าวแรกทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้าน แสงสว่างอ่อน ๆ จากโคมไฟที่มีอยู่รอบบ้าน ทำให้บ้านดูสว่างไสวและงดงาม แตกต่างจากท้องฟ้าสีหม่นด้านนอกที่ไม่ค่อยมีแสงแดดและอากาศเย็นจัด แต่ในบ้านนั้นกลับอบอุ่นจนไม่ต้องพึ่งเสื้อคลุมหนาใด ๆ

เมื่อนายหญิงของบ้านกลับมาถึง สาวใช้ทั้งหลายก็ได้ออกมายืนต้อนรับรอรับคำสั่งจากเจ้านาย มาร่าสั่งให้สาวใช้พาน้องสาวของตนและครอบครัวไปยังห้องพักที่ได้จัดเตรียมไว้

เฟเรีย และเฟยาได้ห้องพักส่วนตัวคนละห้อง ห้องของทั้งสองจะตรงกันข้ามกัน ห้องเฟเรียจะมองเห็นวิว สวนสวยจากหน้าบ้าน ส่วนห้องของเฟยานั้นจะเห็นลานหิมะขาวโพลนซึ่งอยู่ทางด้านหลังของบ้าน

ระหว่างที่เฟยาขนสัมภาระอันน้อยนิดของตนเข้าห้อง ก็มีสาวใช้เดินตามนางเข้ามาในห้องด้วย เด็กสาวในชุดยาวกล่อมเท้าสีขาวมีผ้ากันเปื้อนสีฟ้าหม่นทาบทับตั้งแต่บริเวณหน้าอกจนถึงชายกระโปรง แลดูสาวใช้คนนี้น่าจะอายุอ่อนกว่านางอยู่หลายปี ใบหน้าแลดูอ่อนเยาว์นักและผิวพรรณก็ขาวสะอาดสะอ้านดั่งหิมะในเซาท์การ์ด

“ข้าชื่อจานีนเจ้าค่ะ นายหญิงสั่งข้าให้มารับใช้ท่านเฟยา ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยไหมเจ้าคะ ท่านกำลังจะรื้อเสื้อผ้ารึเปล่าเจ้าคะ ข้าจะช่วยท่านจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ในเจ้าคะ” เด็กสาวรีบเดินเข้ามาหาเฟยาอย่างอ่อนน้อม แล้วก้มลงเปิดหีบสัมภาระที่วางอยู่ข้าง ๆ เฟยา ทำตามหน้าที่ของสาวใช้ที่ดี

“ไม่ต้องหรอก ข้าจัดของเองได้” เฟยาห้ามเด็กสาวไว้ “สัมภาระของข้ามีไม่มากนัก ข้าว่าเจ้าไปช่วยเฟเรียที่ห้องตรงข้ามดีกว่า เสื้อผ้าข้าวของที่ข้าขนมาด้วยก็มีเพียงหีบใบนี้ใบเดียวเท่านั้น ส่วนรายนั้นขนสัมภาระมาด้วยหลายหีบ คงต้องการคนช่วยจัดของ”

“จริงรึเจ้าคะ” หญิงรับใช้มีท่าทางตื่นเต้น แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่านายหญิงสั่งให้นางอยู่รับใช้แฝดผู้พี่ ใบหน้าก็หงอยลงในทันที “แต่นายหญิงสั่งให้ข้าอยู่รับใช้ท่าน แล้วท่านเฟเรียก็มีพี่สาวข้าชื่อจามินคอยรับใช้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงของหญิงรับใช้อ่อนลงอย่างคนกำลังผิดหวัง จนเฟยาสามารถรู้ความนึกคิดของนางได้

“เจ้าไปช่วยเฟเรียเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียว แล้วถ้ามีคนถามก็บอกไปว่าข้าสั่งให้เจ้าอยู่ช่วยเฟเรียเอง”

“เจ้าค่ะ ๆ” จานีนคำนับกายแล้วรีบออกจากห้องอย่างว่องไว นางอยากอยู่รับใช้สาวงามแลดูใจดีอย่างเฟเรียมากกว่าเฟยาตั้งแต่แรก แต่นางกลับถูกนายหญิงสั่งให้อยู่รับใช้อีกคนแทน เมื่อเฟยาสั่งให้นางไปอยู่รับใช้เฟเรีย จานีนจึงรีบปรี่ไปที่ของเฟเรียในทันที

หลังจากจานีนออกจากห้องไปแล้ว เฟยาก็ลงมือเอาเสื้อผ้าออกจากหีบจัดเข้าตู้เสื้อผ้า เสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มกว้าง ไม่นานนางก็ผล็อยหลับไป รู้สึกตัวอีกทีเมื่อจานีนมาปลุกเรียกนางให้ร่วมโต๊ะอาหารเย็น

“ที่จริงข้าต้องเตรียมน้ำอาบให้ท่านก่อนร่วมโต๊ะอาหาร แต่ข้าเห็นท่านหลับอยู่จึงไม่กล้าปลุก แล้วข้าจะเตรียมน้ำอาบให้ท่านหลังจากอาหารเย็นนะเจ้าคะ”

“อืม” เฟยาตอบรับสั้น ๆ แล้วเดินตามจานีนไปที่โต๊ะอาหาร

                หลังจากพักผ่อนจากการเดินทาง ทุกคนก็ได้ไปรวมตัวกันที่ห้องอาหารในเวลาเย็น ซึ่งก็เป็นครั้งแรกที่เฟยาและเฟเรียได้เจอลุงเขย

                ลุงเขยหรือสามีของท่านป้ามาร่าเป็นชายร่างท้วม รูปร่างไม่สูงเท่าใด ผมบนศีรษะเบาบางกว่าปกติ รอยยิ้มที่ประดับไว้บนใบหน้าทำให้ท่านดูเป็นคนใจดี

                อาหารเย็นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ของทุกชิ้น อาหารทุกจานถูกคัดสรรมาอย่างดี และเจ้าบ้านทั้งสองก็พยายามสร้างบรรยากาศให้สนุกสนานและเป็นกันเอง และความครื้นเครงบนโต๊ะอาหารในค่ำคืนก็ได้จุดประกายความคิดให้แก่มาร่า

                “ข้าอยากจัดงานเลี้ยงต้อนรับครอบครัวเมเรีย ท่านว่าอย่างไรบ้าง” มาร่าหันไปหาสามี

                “แล้วแต่เจ้าเถอะมาร่า เจ้าก็รู้ว่าข้าตามใจเจ้าทุกอย่าง” ผู้เป็นสามียิ้มให้ภรรยาของตน เขารักนางมากและตามใจนางทุกอย่าง ไม่ว่าอะไรที่นางต้องการเขาไม่เคยขัดสักครั้ง ขอแค่ให้นางมีความสุข

                “ในเมื่อท่านไม่ว่าอะไร อีก 7 วัน ข้าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับขึ้นที่นี่”

                “อย่าเลยมาร่า” เมเรียค้าน “เจ้าไม่ต้องทำอะไรให้มันเอิกเกริกแบบนี้หรอก มันไม่จำเป็นเลย”

                “เจ้าอย่าขัดข้าสิเมเรีย ข้าบอกว่าจะจัดงานเลี้ยงข้าก็จะจัด พวกเจ้ามีหน้าที่แค่เตรียมตัวร่วมงานเลี้ยงก็พอ เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดถึง ข้ารับรองนะว่างานนี้จะต้องสนุกแน่นอน”

                มาร่าเป็นคนชอบงานรื่นเริงอยู่แล้ว ยิ่งได้สามีที่ตามใจนางทุกอย่างเช่นนี้แล้ว จึงไม่มีใครสามารถค้านนางได้